در مجموع می توان گفت که دانش سازمانی ناظر بر سرمایه های فکری می باشند. سرمایه های فکری خود مشتمل بر سه نوع سرمایه انسانی، سرمایه سازمانی و سرمایه اجتماعی می باشند که در ادامه به بررسی آن ها خواهیم پرداخت.
برخی از نویسندگان دانش سازمانی را عبارت از مجموع دارایی های انسان محور، دارایی های فکری، دارایی های زیرساختی و دارایی های بازار تعریف میکنند.
در مدیریت دانش می توان دانش سازمانی را ناظر بر سرمایه های فکری دانست، که سرمایه های فکری خود شامل سه نوع سرمایه می شود:
- سرمايه انساني:
شامل دانش، مهارتها و شايستگي‌هاي افراد در سازمان است. زماني كه افراد سازمان را ترك مي‌كنند آنرا با خود مي‌برند.شایستگی شامل مهارتها و تحصیلات فردی می شود. قابلیت کارکنان عمدتاً از طریق تجربه کسب می شود. اما نگرش کارکنان نیز مهم است زیرا باعث می شود آنها شایستگی خود را به طور آزادانه ارائه دهند. دارایی انسانی سازمان را مهارتها، تخصص، توانایی حل مساله و سبک های رهبری می سازد.
- سرمایه اجتماعی:
سرمایه اجتماعی شامل موجودی تعاملات فعال میان افراد است یعنی اعتماد، درک متقابل، رفتارها و ارزشهای مشترک که اعضای شبکه های انسانی و گروهها را به هم پیوند می دهد و امکان فعالیتهای همکارانه را در سازمان ایجاد می کند. شبکه هایی که سرمایه اجتماعی را شکل می دهند به عنوان کانال هایی برای تبادل اطلاعات مفید به کار می روند و تحقق اهداف را تسهیل می کنند. سرمایه اجتماعی یکی از قابلیتها و دارایی های مهم سازمانی است که می تواند به سازمانها در خلق و تسهیم دانش کمک بسیاری کند. سرمایه اجتماعی بخشی از تار و پود زندگی سازمانی است.
- سرمايه سازمانی :
دانش نهادی شده متعلق به یک سازمان که در پایگاههای داده ها دستورالعمل ها و... ذخیره می شود. دانش واقعاً متعلق به سازمان است. سرمایه ساختاری شامل همه ذخایر غیر انسانی دانش در سازمان می شود که دربرگیرنده پایگاههای داده، نمودارهای سازمانی، دستورالعملهای اجرایی فرایندها، استراتژیها، برنامه های اجرایی و هر آن چیزی است که ارزش آن برای سازمان بالاتر از ارزش مادی اش است. « هر آنچه بعد از ترک کارکنان از سازمان در سازمان باقی می ماند». سرمایه ساختاری تابعی از سرمایه انسانی است چراکه سرمایه انسانی یک عامل تعیین کننده شکل سازمانی است.